سحر گه ماه، بهر خاک بوسی بر زمین آمد           زمین خرّم تر و زیباتر از خلد برین آمد

جهان بر خود بناز امشب که یار نازنین آمد           عبادت چشم تو روشن که زین العابدین آمد

ملک خندان، فضا روشن، دل اهل ولا روشن           همه ارض و سما روشن همه ملک خدا روشن

که امشب شهربانو شهریار عالم آورده

خدای ذوالمنن شمس ولایت را قمر داده           درخت طور سینای امامت را ثمر داده

یم صبر و رضا و زهد و عصمت را گهر داده           سخن بی پرده گویم حقّ به ثارالله پسر داده

قیامت قدّ و بالایش، دعا مشتاق لب هایش           جمال الله، سیمایش پدر محـو تـماشایش

تو گویی آمنه امشب رسول اکرم آورده

علی، زهرا، محمّد را فروغ هر دو عین است این           پناه انس و جان فرمانروای عالمین است این

عبادت را اطاعت را دعا را زیب و زین است این           فروغ دیدۀ زهرا علیّ بن الحسین است این

خرد شاگرد تعلیمش کرم مشتاق تکریمش           قَدَر مسئول تصمیمش قضا خیزد به تعظیمش

سخاوت، جود، پیش بذل دست او کم آورده

الا ای بانوی ایران زمین خیرالبشر زادی           امیرالمؤمنین است این و یا پیغامبر زادی

یمِ عصمت! تو بر فلک نجات امشب گهر زادی           پسر زادی نه، بلکه آفرینش را پدر زادی

تعالی الله از خُویش، سلام الله بر رویش           لسان الله ثناگویش شود دل زنده در کویش

به حقّ دامان تو بهتر زپور مریم آورده

نظام آفـرینـش بین و نظم و قـادر مـنّان           پی هم آفتاب و ماه و اختر گشت نور افشان

پدرسوّم، عمو چارم، پسر در پنجم شعبان           عجب نبود گر از بابا بگیرد دل ببخشد جان

رخش جنّت، لبش کوثر، کفش دریا، قدش محشر           ز سر تا پا زپا تا سر محمّد، مجتبی، حیدر

ز هر دم بر هزاران عیسی مریم دم آورده

کند کار مسیحا با دعا لب های شیرینش           گرفته آسمان دست دعا در پای آمیـنش

ثبات و صبر و ایمان و عبادت روح آئینش           ندیده است و نبیند جز خدا چشم خدابینش

رُخش ریحانة الزّهرا دلش صحرای عاشورا           قیامش محشر کبری کلامش خطبۀ غرّا

دل مـوسی، دم عـیسی جلال آدم آورده

صیحفیه بحرِ دُرّ از لعل لبهای گهر زایش           مناجات و دعا و ذکر حقّ مشتاق آوایش

امیر شام گـردیده حـقـیر نطـق زیـبایش           غل و زنجیرها گرم دعا با کلّ اعضایش

لبش را نطق موسایی دمش را فیض عیسایی           دلش چون نوح، دریایی رخش یوسف به زیبایی

هر آنچه انبـیا دارند هـمره با هم آورده

نیاید مدحش از صدها فرزدق ها و دعبل‌ها           گشاید بنده‌اش با یک دعا از خلق، مشکل‌ها

مقرّ دولت عشقش نه در گِل بلکه در دل‌ها           چهل منزل عروجش با خدا در طَیِّ منزل‌ها

چه‌ها آن مقتدا دیده به هر منزل خدا دیده           فـروغ ابـتـدا دیـده سـر از تن جـدا دیده

لــوای فـتـح آل الله از شــام غــم آورده

هزاران زادۀ عبد الملک خوار و حقیر او           حجر، زمزم، صفا، مروه، حرم، یکسر اسیر او

همه حجّـاج بیت الله گدای او، فـقـیر او           ز کعبه می رود بر عرش بانگ یا مُجیر او

کلید کعبه لبخندش، مقام و حجر پابندش           خدا و خلق خرسندش، به لب ذکر خداوندش

زاشگ دیده زمزمها برای زمزم آورده

نه تنها از نماز، از صبر عاشورای او بشنو           دعای دلـنـشین، پـند بشر آرای او بشنو

نـوای آتـشـین و خـطبۀ غرّای او بشـنو           قـیام شام شوم و محشر کبرای او بشنو

ولایش دین و ایمانم، حدیثش خوشتر از جانم           صراطش حشر و میزانم دعایش روح و ریحانم

به وصفش میوۀ نایاب نخل «میثم» آورده